Rozdział 1: Alternatywne życie.

Na wstępie, chciałabym z całego serca podziękować każdej z Was za każdy komentarz :) to bardzo budujące. Cieszę się niezmiernie z każdego pokrzepiającego słowa, jednak mimo wszystko czekam również na słowa konstruktywnej (!) krytyki :)

13 grudnia 2013

Zapach Bourbona i dymu papierosowego unosił się w pokoju. Odór przedostawał się szparami drzwi do holu, wywołując niepokój w umyśle Wokalisty. Nie widział brata od dwóch dni. Tak samo, jak i jego dziewczyny. Dopiero co wrócił do domu po męczącej sesji w studiu. Bliźniak wykręcił się niestrawnością po zjedzeniu wegetariańskiego sushi na obiad. Rzucił więc torebkę i smycz psa na sofę, by móc swobodnie skierować się na piętro.

Otworzył drzwi i zamarł, zaskoczony ilością smrodu i dymu, który w niego uderzył. Gdy tylko ocknął się z szoku, zamaszystym ruchem rozchylił na oścież okno balkonowe. Westchnął, upajając się świeżym powietrzem.

Tom, zupełnie nieświadomy obecności bliźniaka w swojej sypialni, spał mocno. Jego skulone ciało owinięte było prześcieradłem. Miał na sobie nieświeże ubrania. Zdegustowany Bill rozejrzał się uważniej po pomieszczeniu. Dostrzegł butelki po koniaku i piwach, rozrzucone niedbale na podłodze. W popielniczce, zapełnionej do granic możliwości, dopalały się niedokończone papierosy sprawiając, że wciąż wydzielał się rażący odór dymu papierosowego.

Spojrzał na twarz Toma, zdumiony. Grymas Gitarzysty przeraził go. Mina, która zawładnęła śpiącą twarzą Muzyka wyrażała niesamowity ból. Mimo długiego zarostu, można było wyczytać, jak bardzo cierpi. Bill westchnął, przygaszony.

Stał i rytmicznie uderzał wskazującym palcem w wydęte przez niego usta. Zastanawiał się, jakie zdarzenie mogło mieć miejsce, skoro znalazł  go w tak opłakanym stanie. Łączył powoli wątki, starając się myśleć trzeźwo.

- Bill? – Jego rozważania zostały przerwane przez zachrypnięty głos wydobywający się spod warstw tkaniny na łóżku. Młodszy z braci odwrócił się więc, wbijając rozczarowany wzrok w osobę, będącą jego lustrzanym odbiciem.

Starszy bliźniak wydostał się z plątaniny utworzonej z prześcieradła i podciągnął się do pozycji półsiedzącej. Przetarł poczerwieniałe oczy i westchnął. Widział,  w jaki sposób brat patrzy na niego. Bez wątpienia oczekiwał wyjaśnień. Postanowił więc, że nie będzie owijał w bawełnę i wyznał od razu:

- Ria odeszła.

Billowi zahuczała krew w uszach i opadł na głęboki fotel, nie zważając na to, że było na nim mnóstwo brudnych ubrań. Uniósł brwi, zaskoczony tą całą sytuacją.

Gitarzysta, uznawszy milczenie swojego towarzysza za nieme dobrze ci tak, sięgnął po prawie pustą paczkę papierosów i odpalił jednego. W momencie, gdy poczuł gryzący w gardło dym, który rozchodził się w jego płucach, poczuł się jeszcze gorzej

Bill dał za wygraną. Widząc brata w takim stanie nie miał serca, by ciągać go do studia, czy na spotkania ze znajomymi. Wiedział, że zależało mu na Rii,  ale nigdy nie przyznał tego na głos. Tom się zmienił i było to widać, nie tylko pod względem wizualnym. Jedyne, co nie ugięło się pod naporem przekształceń, to jego duma. Nie pozwoliła, by okazał komuś słabość.

Gitarzysta, ocknąwszy się po samotnych libacjach alkoholowych, które trwały już czwartą noc z rzędu wreszcie odstawił butelkę na bok. Wstał po chwili, czując silne pulsowanie w skroniach połączone z suchością w ustach. Gdy udało mu się posprzątać sypialnię, wziąć prysznic i zjeść porządne śniadanie, zaczął zastanawiać się nad alternatywami, dzięki którym mógłby dać upust swoim emocjom.

I znalazł. Portal, na którym można być anonimowym. Gdzie miliony zdjęć, statusów i animacji umiały pokazać to,  co czuje. Unaocznić ból, pozwolić mu po części się od niego uwolnić. Zaczął działać, zafascynowany aktywnością obserwowanych przez niego użytkowników.

23 grudnia

Nie mogę znieść tych pełnych goryczy i bólu postów. Kobieta, która nałożyła Ci tą koronę z cierni, nie jest warta Twoich katuszy. Nie wiń się za nic.

Oliwia.

Ach. I pamiętaj, zawsze możesz ze mną porozmawiać.

Było kilka minut przed północą, kiedy po raz kolejny czytał pierwszą prywatną wiadomość, jaką otrzymał. Był zszokowany jej treścią. Nie sądził, by ktoś odważył się napisać do niego w tak otwarty i bezpośredni sposób. Oparł się o wezgłowie łóżka i zastanawiał się, co teraz zrobić. Postanowił więc najpierw przejrzeć jej profil.

To, co zobaczył przyprawiło go o gęsią skórkę. Żyletki, stryczki, blizny, narkotyki. Cytaty o śmierci, depresji, samobójstwie. Rzucił mu się w oczy tekst  na jednym z obrazków.

I scratch your sweet name, right into my skin, You left me bleeding, but I couldn't give in! I swallowed the poison to get infected, give back my heart that Your body rejected… 

Zaparło mu dech w piersi. Miał wrażenie, że mroczki latają mu przed oczami jak szalone. Wziął więc kilka oddechów dla uspokojenia i postanowił odpisać jej szybko.

Jego palce wystukiwały odpowiedź w zawrotnym tempie. Czuł nieprzyjemny chłód na dłoniach. Zaczął panikować. Wystraszył się, że zostanie zdemaskowany. Nie mógł sobie na to pozwolić. Chciał być anonimowy. Jak oni wszyscy. Odpocząć od rzeczywistości. Szczególnie teraz, gdy Bill nie wymagał od niego robienia czegoś na siłę.

Poczuł się dziwnie. Ciekawość narastała w nim z każdą minutą oczekiwania na wiadomość zwrotną. Odniósł dziwne wrażenie, że potrzebuje pogadać z kimś obcym. Od dnia, w którym został porzucony rozmawiał o tym jedynie z Billem. Choć i tak to była zdecydowanie zbyt krótka rozmowa. Potrzeba, by wyrzucić z siebie wszystkie złe myśli stawała się coraz bardziej nie do zniesienia.

Jednak nie odpisała tej nocy.

***

Wigilia 2013

Po małym mieszkaniu rozchodziła się woń podpiekanych pierogów i karpia. Po osiedlu rozchodziły się odgłosy kolęd. Również i rodzina, przybyła na kolację wigilijną rozmawiała w najlepsze. Szampański nastrój nie udzielił się tylko drobnej blondynce, siedzącej w rogu pokoju. Okupowała stary, poniszczony fotel.

Martwiła się o chłopaka, który zasiał ziarnko niepokoju i niepewności w jej umyśle. Odczuwała silną potrzebę świadomości,  że wszystko w porządku. Obawiała się, że tej wiadomości nie otrzyma. Ścisnęła komórkę, wystukując wiadomość na mobilnej wersji portalu.

Życzę Ci wesołych Świąt. Oby były lepsze niż moje. O.

Z cichym westchnieniem zasiadła za stołem, by ze znużeniem gmerać łyżką w zupie grzybowej. Nienawidziła tej sztuczności. Zawiści o upominki. Sama nie dostawała nic i bardzo ją to cieszyło. Tęskniła za swoim pokojem. Za ciszą. Rodzina uważała ją za powietrze. Ona, rodzinę jak niepotrzebny balast. Po co jej to było, skoro nie potrafili powiedzieć choćby idiotycznego wszystko się ułoży?  Nie potrafili na nią spojrzeć. Blizny były wszędzie. Brzydzili się tego.

27 grudnia 2013

Przemierzając puste ulice miasta zaciskała dłonie na kubku termicznym z gorącym kakao. Słuchała muzyki, nie myśląc o niczym innym, jak o tym, że nieznajomy odpowiedział na jej wiadomości.

Miło mi Cię poznać, Oliwio. Dziękuję, naprawdę. Nie sądziłem, że kiedykolwiek ktoś zareaguje na to wszystko, co tutaj próbuję powiedzieć. Święta były dziwne, mogłoby ich nie być wcale. Ach, jestem Tom.

Zdążyła nauczyć się tej wiadomości na pamięć w dwóch językach. Odniosła wrażenie, że znalazła kogoś, kto choć trochę może ją rozumieć. I nie obchodziła ją odległość. Ważne było, by umieli się porozumieć.

Chciała zawrzeć z nim stały kontakt. Miała szczerą nadzieję, że osiągnie ten cel. Zależało jej na tym, by mieć kogoś bliskiego, godnego zaufania. Tom, mimo tej jednej i zwięzłej wiadomości, roztaczał wokół siebie aurę spokoju i bezpieczeństwa, na których tak bardzo jej zależało.

Zanurzywszy się w gorącej wodzie, wyłączyła myślenie. Tęsknota nie doskwierała tak bardzo. Kompleksy nie dawały się we znaki. Nie musiała się martwić, że ktoś zobaczy blizny, była przecież zamknięta w łazience od wewnątrz.

Myślała o tym, jakby wszystko się potoczyło, gdyby nie idole.

Gdyby nie ich muzyka, która sprawiała, że znajdowała w sobie ostatki sił, by podnieść się z łóżka? Gdyby nie ich samozaparcie w dążeniu do celu, jakim była sława? Gdyby nie oni, nie miałaby już nikogo. Nie miała przyjaciół. Rodzina uważała ją za samobójczynię, która jest chora psychicznie, a jej ostatecznym przeznaczeniem jest okratowany pokój bez klamek w szpitalu psychiatrycznym o zaostrzonym rygorze.

Była wściekła na najbliższych za brak chęci pomocy, choć z drugiej strony ich zachowanie wcale jej nie dziwiło. Gdyby zamieniła się z matką rolami, brzydziłaby się własnej córki. Nie chciałaby mieć z nią nic do czynienia. Z dziwadłem. Kimś, kim nie można się pochwalić. Kimś, kogo ukrywa się w tajemnicy przed światem, by nie zhańbić dobrego imienia rodziny. Gdyby chociaż była piękna. A nie była.

Miała wałeczki tłuszczu na brzuchu i szerokie uda. Małe piersi i była skazana na noszenie okularów. Nawet włosy, które zdecydowanie były jej atutem, spisała na straty.

Tak bardzo chciała zmienić swoje życie.

31 grudnia 2013

Siedząc w swoim pokoju, energicznie wymieniała  z nim setki maili. Niektóre odpowiedzi na pytania, które padły z jej strony napawały szokiem. Był wobec niej obrzydliwie szczery. Aż przyprawiało ją to o gęsią skórkę.

Gdy tylko opowiedział jej szczegółowo o swojej byłej, zazdrościła mu. Mimo, że nie przyznał się przez te wszystkie lata, że ją kocha. Też chciała być na jej miejscu, mimo wszystko. Potrzebowała czuć, że komuś na niej zależy. Miała nadzieję, że kiedyś poczuje jak to jest, gdy ktoś jej naprawdę chce.

Nikt nie pokocha dziewczyny z bliznami, Tom. Tacy ludzie jak ja są skazani na samotność.

***

3 stycznia 2014

Zdumiony Wokalista siedział na stołku przy kuchennej wyspie. Z zaciekawieniem przysłuchiwał się historii, nie odrywając wzroku od brata. Nie mógł wyjść z podziwu dla Gitarzysty, gdy zawzięcie opowiadał bliźniakowi o sposobie, w jaki poznał Oliwię.

- Czy widziałeś ją chociaż na zdjęciu? – Zapytał, oziębiając zapał Toma.

Starszy Kaulitz westchnął ciężko, podpierając zarośniętą twarz na dłoniach.

- Ufam jej, Bill – oznajmił z przekonaniem. – I naprawdę, nie sądzę by była brzydka.

- Nie mówię tutaj o jej brzydocie czy pięknie. Może spotkasz ją na ulicy? Może poprosi cię o autograf. Może zobaczysz ją w tłumie, podczas jednego z koncertów. Sam mówiłeś, że udostępniła tam gdzieś tekst naszej piosenki. Oboje wiemy, że gdybyś wiedział, że ona to ona, nie potraktowałbyś ją jak pierwszą lepszą fankę.

Tom zgarnął kubek z mocnym espresso spod dyszy ciśnieniowej jego ulubionego ekspresu do kawy. Nie posłodził cieczy a nawet nie zwrócił uwagi, że napój jest gorący. Upił łyk i wlepił rozdarte spojrzenie w widok za oknem.

Nawet nie zauważył, jak Bill bezszelestnie opuścił pomieszczenie na rzecz wyprowadzenia psa na dwór. Westchnął cicho, czując kłębiące wyrzuty sumienia. Nie pomagał Wokaliście już w niczym. Poczuł się jak wyrodny brat.

Za zamkniętymi drzwiami sypialni Gitarzysty sączyły się pierwsze takty rockowej ballady, której tak rzadko słuchał. Bon Jovi – Always zaliczała się do ckliwych piosenek,  które lata świetlne wstecz okupowały pierwsze miejsca na listach przebojów. Nie lubił takich utworów. Ale, jak zawsze mówią… istnieje wyjątek od ogółu.

Papieros dopalał się powoli, bezwładnie wystając żarzącą się stroną z blatu biurka przy którym siedział przygarbiony brunet. Gitara klasyczna spoczywała na jego kolanach, gdy on nieporadnie próbował ułożyć kilka zdań, by móc wysłać je Oliwii.

Zastanawiał się, dlaczego nie zdradził Billowi więcej szczegółów z jej życia, o których już zdążył się dowiedzieć. Że dzieli ich połowa świata, że jest od niego siedem lat młodsza. Że to zakompleksiona dziewczyna, wstydząca się samej siebie? Że tak bardzo chciałby, by jej nastawienie do siebie uległo zmianie. By uwierzyła, że każdy jest piękny na swój sposób. Fizycznie, jak i w aspekcie psychicznym, duchowym. Chciał wyciągnąć ją z dołka. Chciał, ale jeszcze nie miał pojęcia jak. Był jednak pewien, że uda mu się to. Choćby nie wiadomo co.