Rozdział 3: Czuły na ludzką krzywdę.

Hmm... na początku chciałabym podziękować za wsparcie, pozytywne komentarze i słowa otuchy tutaj, jak i na mojej facebookowej stronie, którą możecie znaleźć w zakładce Kontakt. 

Jest mi niezmiernie miło czytając to wszystko, dzięki czemu znajduję motywację do pisania tej historii dalej. Pamiętajcie, że Oliwia powstała dla Was, byście tak jak ja, mogli z nią żyć, być może w pewnych momentach utożsamiać się z nią. Dziękuję Wam, że jesteście. 

Zapraszam tym czasem na rozdział trzeci, chyba bardzo wyczekany :)

8 marca 2014

Siedziała oniemiała, nadal wpatrując się wielkimi oczyma w chłopaka, a właściwie faceta stojącego przed nią. Mężczyzna, który zdawało jej się wyrósł naprzeciw niej spod ziemi uśmiechał się, widocznie zawstydzony. Gdy spojrzała na jego dłoń oddaloną zaledwie kilka milimetrów od jej twarzy, schował ją szybko. Wbiła wzrok w intensywnie czekoladowe źrenice. Wciągając ciężko tlen przez nos, nadal była oszołomiona.

- Nie, to jakaś chora pomyłka -  wydukała, odzyskując po chwili umiejętność mówienia. – Ja czekam na przyjaciela.

- Więc jestem, skoro na mnie czekasz – stwierdził, zmieszany.

Nie mogła uwierzyć, że stoi przed nią człowiek, który  mimo jej upadłości umiał wprowadzić nikłą nadzieję i wiarę w każdy dobry gest. Że ma do czynienia z osobą, która nieświadomie towarzyszyła jej przez połowę życia w najlepszych i najgorszych jego chwilach. Tom, który był dla niej mężczyzną idealnym, wpatrywał się w nią czekając na jakąkolwiek reakcję. Nim się zorientowała, schowała twarz w dłonie i zaczęła przeraźliwie piszczeć. Dotarło do niej, że spełniły się jej marzenia. Że stoi przed nią facet, którego znała z telewizji, Internetu, prasy, plakatów. Że jest z nią ktoś, kto zawsze wywoływał gęsią skórkę na jej ciele. Ktoś, dzięki komu czuła przyjemne mrowienie w podbrzuszu. Roześmiał się gardłowo, przypatrując się jej reakcji. Doszedł do wniosku, że to specyficzna i wyjątkowa dziewczyna, która emanuje taką radością, że aż wydawała się namacalna.

- Tom?

Udało mu się jedynie lekko skinąć głową. Dziewczyna poderwała się z miejsca i wtuliła twarz w jego ciało. Jej pękate palce splotły się ze sobą na wysokości lędźwi Muzyka. Łzy cisnęły się jej do oczu, piekąc pod powiekami.

Miliony uczuć buzowały w jej głowie. Była szczęśliwa, bo nie trafiła na psychopatę, gwałciciela czy seryjnego zabójcę. Wiedziała, że może mu zaufać. A z drugiej strony jednak czuła się oszukana. To przecież nie był zwykły, szary człowieczek który po prostu miał dużo pieniędzy i pozwolił sobie na krajoznawczą wycieczkę do Europy. To przecież był sam Tom Kaulitz. Ogólnoświatowa gwiazda muzyki, którą każdy mógł rozpoznać. Myśl  ta przywróciła jej umiejętność logicznego i analitycznego myślenia.

- Chodźmy stąd – poprosiła, chwytając rączkę jego walizki. Chłopak miał problemy z ręką i dobrze o tym wiedziała. Chciała go odciążyć, więc bez problemu wzięła sprawy w swoje ręce. Gdy udało im się złapać pierwszą lepszą taksówkę, która miała odstawić ich pod hotel, bariera pękła.

Podczas podróży po mieście blondynka opowiadała Idolowi o swoich ulubionych miejscach, jeśli takie mijali.

- Łódź nie ma Starbucks’a – stwierdziła smutno, po czym roześmiali się oboje. – Ale w Manufakturze jest Coffee Heaven, gdzie serwują najlepsze Latte Macchiatto w mieście!

- Z pewnością musisz mnie tam zabrać – puścił do niej oczko, zakładając okulary przeciwsłoneczne.

Gdy udało się im dogadać z młodym boyem hotelowym, udali się do pokoju. Salon, połączony z aneksem kuchennym był przestronny i nowocześnie urządzony. Cały apartament został umeblowany tak, by goście mogli czuć się swobodnie i luźno, mając dużo miejsca do własnego użytku.

- Coś do picia? – zapytał Gitarzysta, otwierając chłodziarkę na alkohol. Wyciągnął różowe, półsłodkie wino, po czym zwrócił się do swojej towarzyszki.

Zamarł, gdy zobaczył sposób, w jaki na niego patrzy.

***

Gdy tak patrzyła na jego naturalne, normalne ruchy, nie mogła w stanie uwierzyć, że to Tom Kaulitz. Przecież wyglądał tak jak on, ruszał się tak, jak kilka lat temu, miał tak doskonale znany jej głos, tatuaże, kolczyki… czuła, jak łzy cisną się jej do oczu. Poczuła się jakby wygrała los na loterii pozwalający jej na ponowny start w inne, lepsze życie. Utkwiła wzrok w jego tęczówkach, które wydawało się jej, mają kolor mlecznej czekolady. Gdy spostrzegł, prostując się przy blacie kuchennym, że Oliwia wpatruje się w niego zapamiętale, posłał jej ciepły uśmiech. Dziewczyna, wyraźnie zmieszana zachowaniem muzyka, zarumieniła się lekko, nie zmieniając obiektu zainteresowań.

Był przecież idealny. Najlepszy. W jakiś, z pewnością niewytłumaczalny sposób kochała go. Jako przyjaciela, idola… kogoś, kto jest bez wad. Kto sam nie oceniał jej, ani tego co robi. Kto pomagał, dość często bezwiednie. Dawał jej wszystko, czego potrzebowała, mimo że naprawdę nie był tego świadomy. Była mu wdzięczna, że zechciał poświęcić jej swój, zapewne niezwykle cenny czas. Że widział w niej kogoś więcej, niż dziewczynę która ma problemy ze sobą. Tak bardzo chciała mu pomóc. Sprawić, że będzie czuł się normalnie. Nie jak osoba, która jest wiecznie na językach ludzi których można przeliczać na setki tysięcy, albo nawet i miliony. Chciała bardzo, by mógł być tak autentyczny i swobodny w jej obecności, jak sobie to wymarzyła.

Syknięcie Gitarzysty, spowodowane nagłym bólem rany postrzałowej sprowadziło ją z powrotem na ziemię. Zerwała się z miejsca, szybkim krokiem podchodząc w jego stronę. Przyjrzała się jasnej koszulce chłopaka, pod którą widać było już powoli przesiąkający krwią plaster z opatrunkiem.

- Trzeba zmienić – mruknęła cicho, wskazując jednym ruchem głowy na bark. - Mogę Ci pomóc, jeśli chcesz.

- Mogłabyś? Wyciągnij z czerwonej walizki czarny kuferek. Bill chyba wszystko tam zapakował przed moim wyjazdem – poinstruował ją, uśmiechając się delikatnie. Blondynka zgodnie skinęła głową po czym udała się na poszukiwanie podręcznej apteczki Przyjaciela. Gdy wróciła, Tom siedział na sofie, uporczywie wpatrując się w swoje dłonie. Usiadła obok niego, na oparciu kanapy.

- Tom, musisz zdjąć koszulkę – szepnęła, dość zawstydzona zaistniałą sytuacją. Chłopak ocknął się z transu swoich przemyśleń i z trudem pozbył się górnej części garderoby. Oliwia wstała i nachyliła się nad nim. Gdy Gitarzysta skinął lekko głową, zaczęła powoli odklejać wielki plaster. Kiedy  ujrzała całokształt rany, sama miała wrażenie jakby poczuła ból. Spojrzała na Muzyka, uśmiechając się pocieszająco. Po zdezynfekowaniu blizny, szybko zakleiła zaognione miejsce.

- Gotowe – odsunęła się, by podziwiać przez chwilę swoje dzieło.

Nie miała dość silnej woli, by odmówić sobie przyjrzeniu się ciału Toma. Taksowała go więc wzrokiem, bez słowa przypatrując się jego skórze, pojedynczym mięśniom i widocznym żyłom. Miał lekko opaloną skórę na której odznaczały się jasne włoski. Nie udało jej się wychwycić tkanki tłuszczowej, a mięśnie chłopaka pracowały nawet przy najpłytszym oddechu. Potrząsnęła włosami, budząc się z retrospekcji nasuwających się od dłuższego czasu. Odeszła szybko, by Tom nie mógł wyczuć jej zmieszania. Było jej strasznie wstyd. Choć musiała przyznać, że miał idealne ciało.

***

Nie chciał, by wychodziła. Miał problem z wypuszczeniem jej z apartamentu w środku nocy. Było już po dwunastej, gdy uparła się by wrócić do domu. Obawiał się jej ojca. Tego, jak zareaguje na podchmielony stan nastolatki. Przecież nie wiedział nawet, gdzie ona jest.

- Tom, proszę – powtórzyła, silniej uderzając go w twardą klatkę piersiową. – Naprawdę dam sobie radę. Bezpośrednio spod hotelu mam tramwaj do domu. Bez przesiadek. I pięć minut drogi pieszo. Odezwę się jak tylko przekroczę próg.

- Nie chodzi o dotarcie do celu – warknął, wyobrażając sobie jej ojca. – Chodzi o to, co może spotkać cię na miejscu, rozumiesz? Boję się o ciebie.

Szok, jaki wpłynął na twarz blondynki, poraził nawet jego samego. Był po kilku piwach, zdecydowanie bardziej odważny niż zawsze. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że każde słowo które mówił, choć szczere, nie było do końca przemyślane. Skarcił się za nierozsądne zachowanie. Jednak miał cichą nadzieję, że to jakoś poruszy dziewczynę do pozostania z nim.

Ta jednak, gdy odzyskała normalny wzrok, mówiący o tym, że przetrawiła to zdanie, objęła go mocno, po czym wybiegła z pokoju. I choć nawoływał ją do momentu, w którym stracił ją z oczu, był pewien, że i tak nie zawróci.

Jedyne, co mógł w tej sytuacji zrobić, to ściskać kurczowo telefon i czekać na jakąkolwiek wiadomość od Oliwii.

Gdy rozsiadł się w wielkiej hotelowej wannie, po raz kolejny coś ścisnęło go w przysłowiowym dołku. Miał cichą nadzieję, że nic jej się nie stanie. Że rano stanie w progu jego pokoju w takim samym stanie, w jakim wyszła. Nienaruszonym. Nie chciał, by czyjaś ciężka łapa zderzyła się z jej skórą, tworząc sińce, albo co gorsza rozcięcia. Była przecież sama. Dzięki niej zrozumiał, że ludzie naprawdę mogą być samotni, nawet w tłumie, otoczeni przez setki obcych. Że nikt nie usłyszy ich łkania i niemego wołania o pomoc. Miał wrażenie, że poza nim samym, Oliwia była skazana wyłącznie na siebie.

Zaklął pod nosem, gdy zdał sobie sprawę z tego, że nawet nie zna jej adresu zamieszkania, więc nie może nawet sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku.

***

Powiewy lodowatego wiatru smagały jej twarz. Ciężkie glany z głuchym tąpnięciem uderzały o nierówny chodnik, gdy próbowała jak najszybciej dotrzeć do swojej klatki w bloku. Stojąc przed drzwiami na czwartym piętrze, modliła się by rodzice spali. Starała się bezszelestnie otworzyć zamek w drzwiach, by równie cicho wejść do środka i przemknąć się do swojego pokoju.

W momencie, gdy po ciemku zaczęła rozsznurowywać skórzane buty, rozbłysło światło w salonie, z którego po chwili wyłonił się ojciec, a za nim dość mocno zdenerwowana matka blondynki. Oboje wlepili w niej nienawidzące spojrzenia.

- Brawo. Jest prawie druga nad ranem. Może powiesz mi, gdzie podziewałaś się tyle czasu? Byłaś w burdelu, grubasie? Pracowałaś na kolejne żyletki? – zadrwił siwiejący powoli mężczyzna. Znała ten ton jego głosu, który nie wróżył niczego dobrego.

Jednak umiejętnie panowała nad emocjami. Udało jej się więc ukryć strach rodzący się w głowie. Skończywszy zdejmować ciężkie obuwie z obolałych stóp, wyprostowała się powoli. Wiedziała, co może nastąpić i była tego pewna w ponad osiemdziesięciu procentach. Zacisnęła więc szczękę i pięści, przygotowując się na najgorsze.

Nie odpowiedziała ojcu na słowne zaczepki, w ciszy czekając na rozwój wydarzeń. Patrzyła prosto w oczy kolejno matce i ojcu. Wiele razy była w podobnej sytuacji. Żałowała, że nie ma przy niej Toma. Z pewnością czułaby się lepiej, gdyby przy niej był. Bez względu na to, co miało się wydarzyć.

- Więc? Gdzie byłaś, do cholery? – głos rozwścieczonego jej obojętnością mężczyzny rozniósł się echem po mieszkaniu. Nie czekał na odpowiedź.

Stało się jednak to, co przypuszczała. Ciężka dłoń ojca zderzyła się z jej oczodołem, szczęką i policzkiem, wywołując ogromny ból. Blondynka nawet nie skrzywiła się od naporu ciosów. Nieraz dostawała większy wycisk, od obojga rodziców. Widziała siebie w ich oczach jako kogoś, kto zasługuje na najboleśniejsze kary na świecie. Nauczyła się z tym wszystkim żyć. Wiedziała, że sama musi dać sobie radę. I jakimś cudem naprawdę dawała.

Gdy usiadła na łóżku, odważyła się napisać esemesa do Toma. Tak, jak się spodziewała, już kilka wiadomości od niego czekało na przeczytanie. Zignorowała je mimo wielkiej chęci i napisała zwięźle, że wszystko w porządku, i że przyjedzie do niego rano. Miała cichą nadzieję, że udało jej się uspokoić Gitarzystę choć na krótki czas.

***

Zerwał się o świcie, gdy przez otwarte okna sypialni wpadły pierwsze dźwięki budzącego się do życia miasta. Stukot kół tramwajów, odgłosy klaksonów, wycie syren pogotowia, policji i straży pożarnej przedzierały ciszę panującą jeszcze kilka godzin wcześniej. Pokój powoli zalewał poranny blask wschodzącego słońca. Dochodziła szósta trzydzieści, gdy wyszedł spod prysznica. Ciszę panującą w pomieszczeniach, gdy parzył pierwszą kawę tego dnia, delikatne pukanie do drzwi. Otwierając drzwi, zachłysnął się powietrzem.

Oliwia stała przed nim w ubraniach z poprzedniego dnia, z opuszczoną głową.

- Mogę? – zapytała, nadal uporczywie wpatrując się w podłogę. Muzyk bez wahania wciągnął ją do środka i zamknął szybko drzwi.

Gdy tylko korytarz zniknął jej z oczu, rozpłakała się. Głuchy szloch, ukrywany pod barierą utworzoną z jej przemarzniętych dłoni, rozległ się po przestrzeni. Niepewnie uniosła głowę, kierując spłoszony wzrok na zszokowanego Kaulitza. Chłopak zamarł, widząc w jakim stanie jest blondynka.

- Do salonu, natychmiast – zarządził, popychając ją w stronę kanapy w głębi ogromnego pomieszczenia. Dziewczyna bezwładnie opadła na miękkie siedzenie, nie wypowiadając ani słowa. Po chwili Tom wcisnął jej kubek z herbatą w dłonie i usiadł naprzeciw niej, na rogu małego stolika do kawy. Chwycił jej twarz w dłonie i uniósł ponownie, by móc ocenić powstałe w nocy szkody.

Przez dłuższą chwilę przyglądał się zadrapaniom, sińcom i opuchniętej twarzy Oliwii.

- Mogłaś przecież zostać na noc – westchnął, gdy dziewczyna przemilczała wszystkie zadane wcześniej pytania. – Dałbym radę zdrzemnąć się na kanapie.

Dziewczyna jedynie pokręciła przecząco głową. Naciągnęła starą bluzę na przedramiona, zaciskając w pięściach ściągacze. Nie miała odwagi rozmawiać  z Tomem o swoich problemach. Nie prosto w oczy. Co miała mu powiedzieć? Że ojciec znęca się nad nią? Że matka nie chce jej pomóc przezwyciężyć choroby, jaką jest depresja? Że ma milion kompleksów, z którymi nie umie sobie poradzić, a blizny pokrywają jej nogi i ręce niczym pieprzyki?

Widział jej strach, który tak łatwo mógł odczytać z jej przerażonego wzroku. Uciekała od jego spojrzenia. Gdy wcisnęła ręce między uda domyślił się, że Oliwia nie powiedziała mu wielu istotnych rzeczy. Każdy miał swoje tajemnice, to jasne. Jednak martwił się o nią. W jego odczuciu nic nie było normalne. Nie w jej życiu. Zdał sobie sprawę, jak bardzo cierpiała. Była jednak dzielna. Nie pokazywała bólu, uważał to za nie lada wyczyn.

Kiedy spostrzegł że blondynka wstała sam zerwał się na równe nogi. Oliwia jednak nie próbowała uciec. Stanęła koło zestawu stereo i spojrzała pytająco na Muzyka. Ten tylko uśmiechnął się do niej lekko, kiwając potwierdzająco głową.

Przeszył go dreszcz, gdy po podłączeniu przez dziewczynę nośnika pamięci do urządzenia usłyszał głos własnego brata.

- Przepraszam – westchnęła, zmniejszając szybko ilość decybeli. – Chciałam się tylko uspokoić.

Doskonale znał tekst piosenki. Podszedł do niej i zdrową ręką chwycił jej dłoń w mocny uścisk. Zdecydowanie, z jakim postępował względem niej dziwił go coraz bardziej z każdą chwilą.

Była mu wdzięczna za okazaną bezinteresowną pomoc, jednak naprawdę nie wiedziała jak mogłaby mu się odwdzięczyć. Zrobił dla niej więcej, niż mogłaby się spodziewać. Uśmiechnęła się na myśl, że nie myliła się co do Toma. Był naprawdę czułym na ludzką krzywdę facetem, który szanował innych, bez względu na to, co mówiono na świecie. Była dumna z tego, że jej Idol nie jest tylko  i wyłącznie pazernym na kasę pozerem, chcącym zrobić na wszystkich wrażenie.

Czuła, jakby nie było dla niego rzeczy niemożliwych. Miał urok, pieniądze i znajomości. Czyli wszystko to, co potrzebne było do zdobycia świata. Miała wrażenie, które zakrajało o pewność, że  zdobył wszystko, czego oczekiwał w życiu. Był pewnym siebie, zdecydowanym facetem, któremu nie oparłaby się żadna kobieta. Ona sama, mimo że intencje Muzyka były czysto przyjacielskie, dałaby się uwieść już za pierwszym razem. Kto wie, może pojechałaby za nim nawet na drugi koniec świata.

***

10 marca 2014

Siedział w pustym domu, opierając łokcie na zimnym blacie kuchennym wykonanym z jasnego granitu. Wymieniał z Tomem rekordowe ilości wiadomości SMS, który jak zafascynowany opowiadał o tym, jak jest za oceanem.

Zastanawiał się, co takiego jest w tej Oliwii, która tak pozytywnie wpłynęła na jego brata. Jaka była? Naprawdę tak krucha i delikatna, jak mówił Tom? Przecież od zawsze było wiadomo, że starszy z bliźniaków gustuje jednak w kobietach zdecydowanych, a co najważniejsze starszych. Może nie pomijając Rii, która miała być tylko chwytem reklamowym, a z którą wyszło tak, jak wyszło. Wokalista zaśmiał się pod nosem z głupoty brata, który nadal był przekonany, że Bill nie wie o pierścionku zaręczynowym, który zakupił dla Sommerfeld.

Znów poczuł się egoistą. Brakowało mu brata, chciał mieć go znów blisko i na wyłączność. Rozumiał to ktoś? Bliźniaczą telepatię, o której tak głośno było na świecie? Szczerze w to wątpił. Uważał, że nawet Simone nie miała świadomości w jaki sposób para jej pierworodnych potrafi rozmawiać ze sobą bez użycia słów. Telepatia byłaby tutaj świetnym wytłumaczeniem, choć nieraz zastanawiał się nad wzajemnym czytaniem w myślach, które jest powiązane z genotypem o tej samej sekwencji. No bo przecież skoro są bliźniętami jednojajowymi, to ich kod DNA musiał być identyczny. Oni byli. Na zewnątrz, gdyby ogolić im włosy, wyrobić identyczną budowę ciała i obedrzeć ich z ubrań… bez wątpienia byliby identyczni. Więc skoro tak, to wewnątrz wszystko było również takie samo. A co w takim razie z charakterem? Tak, tego był pewien. Różnili się niczym ogień i woda. Jednak i to sprawiło, że mogli lepiej się porozumieć. Przez uzupełnianie się. Jedna dusza w dwóch ciałach.

Gdy uzmysłowił sobie, że pierwszy raz doszło do ich długiej rozłąki, łzy zapiekły go pod powiekami. Moment, w którym zdał sobie sprawę, że jest oddalony od brata przez kobietę, uderzył go niczym śmiertelny strzał w serce.

Tak, był słaby. Nie umiał, nie próbował i nie chciał żyć bez Toma. Był pewien że Gitarzysta, mimo tak wielkiej odległości poczuł jego żal, ból i tęsknotę, które wytworzyły bezbrzeżny ocean cierpień, przez który nie umiałby przepłynąć w pojedynkę. Bo nikt inny, tylko jego brat był jego tratwą. Mentalną tarczą, która nie pozwalała nikomu go krzywdzić.

Pierwszy raz, odkąd tylko sięgał pamięcią poczuł się samotny. Bezbronny. Tak bardzo potrzebował kogoś obok. I już wiedział, jakie życie prowadziła Oliwia.

Życie pustelnika, wędrującego po pustyni bez wody, jedzenia i towarzysza, któremu mogłaby powierzyć wszystkie swoje tajemnice. I całe jestestwo.

Gdy uderzył w niego chłód zimnej pościeli, zakopał się pod kołdrą tak szczelnie, że nie docierało do niego świeże powietrze i tlen.

- Tom, wracaj proszę – wychrypiał do telefonu jak małe dziecko, po czym odrzucił urządzenie na materac, nie zwracając uwagi na krzyki i lamentowania Gitarzysty gdzieś po drugiej stronie. Jeszcze nigdy za nikim tak nie tęsknił. I jeszcze nigdy tak bardzo nie płakał z bezsilności. I jeszcze nigdy wcześniej nie potrzebował zobaczyć swojego brata tak, jak teraz.

Przecież każdy z nas ma uczucia, prawda?