Rozdział 7: Nie mogę pozwolić ci odejść!

Nim zaczniecie czytać siódmy rozdział chciałabym, byście wiedziały, że treść przedstawiona tutaj (mówię oczywiście o wypowiedziach Oliwii!) ma charakter autentyczny. Powodów, by umieścić tutaj trochę mojego życia jest kilka. Najważniejsze było dla mnie to, by pokazać Wam, jak jeden błąd może krytycznie zmienić czyjeś życie. Oczywiście ukazuję tutaj również siłę muzyki, i to, jak bardzo umie podnieść człowieka na nogi. Liczę na wyrozumiałość, gdyż na potrzeby opowiadania moja psychika bardzo ucierpiała. Nie chciałam już nigdy rozdrapywać starych ran, ale wychodzę z założenia, że najlepiej jest uczyć się na cudzych błędach, niźli swoich.

Rozdział ten w pierwszej kolejności dedykuję mojej przyjaciółce, Ka., która dzielnie znosi mnie od lat i jako pierwsza (jak i o wielu moich pomysłach) dowiedziała się o tej historii. i która wspierała mnie od samego początku. Która wiele mnie nauczyła dzięki swojej twórczości. I dzięki której w dość krytycznych momentach nie rzuciłam tego w cholerę. Mam wobec Ciebie dług wdzięczności.

Dedykuję go również wszystkim, dzięki którym również zyskałam siłę, by pisać dalej. Wszystkim, którzy dali mi motywację i odwagę, by pisać. To dla mnie naprawdę ważne.

Koniec końców, zostawiam dedykację dla najważniejszej osoby w moim życiu (tak, jest ważniejsza, niż sam Tom. Ten czas wreszcie nadszedł). W podziękowaniu za miłość i wsparcie. To najważniejsze, co jest mi niezbędne do życia. 

6 kwietnia 2014

Obudził ją szum deszczu, który monotonnie uderzał o parapet i okoliczne dachy. Była godzina późno poranna, kilka minut przed dziesiątą. Chwyciła za telefon i napisała esemesa do Wokalisty z adresem swojego hotelu. Mieli spotkać się w południe.

Nie miała wyboru, wiedziała o tym od samego początku. Wiele wątpliwości zanieczyściło jej umysł, wprowadzając chaos w myślach dziewczyny i sposobie w jaki poruszała się po swoim prowizorycznym mieszkaniu. Nie mogła się na niczym skupić – nadal miała w głowie obraz zrozpaczonego Toma, który prześladował ją od czwartkowego popołudnia.

Poczuła, że jej samej brakuje Gitarzysty. Jego marudzenia, użalania się nad sobą… ale również jego żartów, różnych opowieści i po prostu tego, że miała go przy sobie. W taki, a nie inny sposób. Przecież trzeba się cieszyć z tego, co się ma. Niektórzy nadal nie mają w życiu nic. Zatrzymawszy się w półkroku przy drzwiach wyjściowych splunęła sobie w brodę. Nienawiść do samej siebie ogarnęła ją w niesłychanie niespodziewanym momencie. Zostawiła na pastwę losu osobę, której obiecała, że zawsze będzie obok i pomoże. Osobie, która zadała sobie wiele trudu, by choć na chwilę ona mogła poczuć się szczęśliwa, spokojna i zrozumiana. Osobie, której zawdzięczała o wiele więcej, niż komukolwiek innemu. Zostawiła swojego najlepszego przyjaciela. Przyjaciela tak wiernego, jak pies swemu właścicielowi, który boi się porzucenia i samotności.

Ona zafundowała cierpienie Tomowi. Nie patrzyła nigdy na to z tej strony. Cierpiał przez nią, niesłychanie mocno. Gdy zbiegała po schodach do samochodu Wokalisty sama poczuła ten ból, tak bardzo fizyczny i unaoczniony, jak nigdy. Była szczerze na siebie wściekła. Miliony myśli przebiegały przez jej przez głowę. Z rozkojarzeniem wpadła do wnętrza słynnego Audi Q7 quattro. Za kierownicą siedział skonsternowany Wokalista, patrząc w przestrzeń przed sobą. Z samochodowego systemu surround wydobywały się dźwięki akustycznej wersji Humanoid. Muzyka płynęła cicho w tle, jakby wyłączając Billa z całego życia. Wydawał się nieobecny, jakiś zbyt cichy i przygaszony.

- Bill, jedźmy – poprosiła, nerwowo zerkając na zegarek widoczny na stacji dokującej z prawej strony kierownicy. Muzyk skinął głową i delikatnie ruszył, by po chwili w dość chaotyczny sposób włączyć się do ruchu.

- Jak Tom?

Blondyn posłał w jej stronę jedynie zawiedzione, krótkie spojrzenie. Nie musiała nic więcej wiedzieć. Znała Toma, a co za tym szło – również jego brata. W końcu byli jak jedna dusza w dwóch ciałach. Znów poczuła się tak, jakby sama poczuła tą pustkę i rozczarowanie, które wyczytała ze zmęczonych źrenic chłopaka siedzącego po jej lewej stronie. Wjeżdżając na osiedle na którym mieszkali, Oliwia zaczęła panikować. Wszystkie zdania, które składało się na jedno przemówienie skierowane do Toma, uleciało jej z głowy. Nie miała bladego pojęcia, co mogłaby mu powiedzieć.

- Nie panikuj – usłyszała delikatny głos Wokalisty. – Wysiadamy.

Opuściła bezpiecznie ciepłe siedzenie samochodu, by stanąć przed ogromnym, typowo amerykańskim domem. Fasada domu była kolista, obłożona piaskowcem. Długi podjazd, na którym stały pozostałe samochody, w tym jej ukochany czarny Cadillac Escalade i Audi R8 V8, należące do Toma. Dwuskrzydłowe, na oko mahoniowe drzwi wydawały się zapraszać przybyszów do środka.

Kiedy dotarło do niej, że zaledwie mur i być może piętro dzieli ją od Toma, poczuła się dziwnie spokojna, nie mogąc się już doczekać spotkania z nim. Potrzebowali tego. Potrzebowali konfrontacji, długiej rozmowy i wyjaśnień. Tego była najbardziej pewna, przekraczając próg domu braci Kaulitz. Usiedli w salonie, by jeszcze dać chwilę Oliwii na zastanowienie się.

- Jestem gotowa – stwierdziła, wstając ze skórzanej sofy. Bill poszedł przed nią, prowadząc pod drzwi sypialni należącej do Toma.

Stanąwszy przed wejściem do pokoju, z którego było słychać odgłosy piosenki Together, zrozumiała że nie ma już odwrotu. Wokalista odsunął ją lekko na bok, po czym bezszelestnie nacisnął klamkę by chwilę później równie cicho dostać się do środka. Dochodziły do niej stłumione głosy braci i po raz kolejny tego samego dnia ujrzała sylwetkę młodszego z bliźniaków. Drzwi zostawił delikatnie uchylone, uśmiechając się do niej pokrzepiająco. Wiedziała, że chce jej tym samym dodać otuchy przed tak ważnym spotkaniem.

Miała za zadanie stanąć twarzą w twarz z osobą, której była winna wyjaśnienia, przeprosiny i błaganie o to, by nie odwracała się od niej. Gdy cicho pukała w drzwi sypialni, aby po chwili przekroczyć jej próg, poczuła jak wielki ciężar spada na jej barki. Łzy mimowolnie zaczęły spływać po pucołowatych policzkach Oliwii, zaczerwieniając je w dość zaskakująco szybkim tempie.

Atmosfera w pomieszczeniu nie była gęsta. Blondynka czuła się tak, jakby stąpała po świeżo wylanym cemencie, grzęznąc w nim z każdym kolejnym krokiem. Ogarnął ją strach. Bała się tego, co może usłyszeć z ust Muzyka.

Rozglądnąwszy się po pokoju, ujrzała Toma stojącego przodem do otwartego na oścież skrzydła balkonowego. Palił papierosa, otulony szarym gryzącym w gardło dymem tytoniowym. Oparty o stojące nieopodal krzesło, najprawdopodobniej przyniesione z jadalni mieszczącej się na parterze, stał z opuszczoną głową bez słowa.

Odwrócił się niespodziewanie z złowrogą miną namalowaną na twarzy. Sądziła, że zacznie na nią krzyczeć, co najmniej wpadnie w szał. Oczy i mimika złagodniały w ułamku sekundy. Miała wrażenie, że zarośnięty podbródek Muzyka zaczął nerwowo drgać, kiedy przypatrywał się jej bez mrugnięcia okiem. A ona? Płakała, oglądając dokładnie każdy zakamarek jego twarzy. Silne dłonie poluźniły uścisk, nogi przeniosły korpus Toma w zasięg rąk Oliwii. Zaniosła się dławiącym w gardle oddech szlochem w momencie, gdy poczuła zapach jego perfum. Tęskniła za tym męskim aromatem świeżości, który zdążyła tak dobrze poznać i zapamiętać. Woń roznosząca się wokół jej rozdygotanego ciała sprawiła, że poczuła silne zawroty głowy. Kaulitz chwycił ją w swoje ramiona, przyciskając do siebie jej ciało.

- Oliwia – wyszeptał ledwie słyszalnie, zanurzając nos we włosach dziewczyny. Pod powiekami cisnęły mu się łzy, z którymi zaciekle walczył, nie chcąc pozwolić uciec im z kana-lików łzowych. Jego dłonie spoczęły na żebrach nastolatki, ściskając materiał jej koszuli. Blondynka zaś wtuliła policzek w zagłębienie na klatce piersiowej Gitarzysty, wciąż bez opamiętania upajając się jego zapachem. – Dlaczego? Co się stało?

Dziewczyna odsunęła się od Muzyka nieznacznie, spoglądając nieśmiało na jego twarz. Przypomniał jej się widok Toma, za którym tak bardzo tęskniła. Toma, który tak wiele zmienił w jej życiu, stawiając je na głowie samym sobą. Nie widziała świata poza tym jednym chłopakiem, a właściwie już mężczyzną. Miała mu wiele do powiedzenia, wiele do zawdzięczenia.

Myśli z hukiem odbijały się od jej czaszki, gniotąc i miażdżąc się wzajemnie w zaskakująco szybkim tempie. Rozważała na szybko wszystkie możliwe fakty, którymi mogła się z nim podzielić. Sama nie do końca była pewna, co wyznać, co zachować dla siebie. Chciała być z nim w stu procentach szczera, bo prędzej czy później o wszystkim by się dowiedział. Stała przed trudnym wyborem, który utrudniony był faktem, że to sam Tom Kaulitz.

- Nie powiem, że to tylko i wyłącznie twoja wina – zaczęła cicho, nie wiedząc do końca jak ma ubrać słowa. – Bo wszystko zaczęło się od tego cholernego pocałunku w hali. Wiesz jak to jest, kiedy ktoś, komu zawdzięczasz od dziecka najbardziej barwne marzenia i wiarę w to, że się spełnią po latach staje twarzą w twarz z tobą i wiesz, że jest dla ciebie od tak? Nie chce zapłaty, nie chce by go uwielbiano, nie chce pokrzyku, oklasków i skandowania jego imienia. Stoi obok ciebie i jesteś pewien, że nic złego cię nie spotka. Wiesz jakie to uczucie patrzeć w te ukochane oczy, tak bardzo hipnotyzujące i magiczne, że nie umiesz się aż opamiętać? Nie wiesz. Ja tak właśnie mam patrząc w twoje oczy. Nie są piwne, nie są brązowe. Mają kolor mlecznej czekolady. Uwielbiam je, dają mi więcej, niż jakiekolwiek pieniądze. Nawet nie masz pojęcia, kim dla mnie jesteś, Kaulitz.

- Wytłumacz mi więc – zdecydował, opuszczając ręce wzdłuż tułowia.

Blondynka wzięła głęboki wdech, ostatecznie decydując się na wyjawienie wszelkich tajemnic.

- I tak byś się dowiedział – stwierdziła, starając się zachować spokojny ton głosu. – Ćpałeś, piłeś i wdawałeś się w liczne bójki, gdy byłeś młodszy. Jednak to, przy tym, co przeżyłam, to pikuś; małe piwo. Kiedy miałam 13 lat, poznałam chłopaka, który był łudząco do ciebie podobny. Szerokie ciuchy, czapki, gitara. Tak bardzo mi się podobał, wiesz? Dostał moje nagie zdjęcia, to był mój błąd życia. Wypłynęły do sieci, moi znajomi je dostali. Zostałam pośmiewiskiem całej szkoły… próbowano mnie zabić. Szykanowano, zastraszano, nękano i wyśmiewano. Byłam, jestem i najprawdopodobniej będę gruba. To też jest powód do drwin. Ciebie to nigdy nie dotknęło, zawsze byłeś idealny. Więc nie wiem czy mnie zrozumiesz. Samookaleczenie i myśli samobójcze były na porządku dziennym. Dzięki tobie, dzięki Tokio Hotel nadal jestem tutaj, stoję przed tobą. Uratowaliście mnie, nigdy nikt nie zrobił dla mnie tak wiele, jak wy. A wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? Stoję tutaj przed tobą, jestem trzeźwa i świadoma. I wiesz co? Kocham cię. Kocham nie jak idola, już nie. Kocham cię jak idealnego mężczyznę, dzięki któremu czuję się dobrze w moim ciele. Wiesz czemu uciekłam? Czemu milczałam? Bo się bałam! Bałam, że będę zbyt nachalna, że zrobiłeś to, co chciałeś. Omotałeś mnie swoim wrodzonym urokiem i porzuciłeś. Że już nie jestem potrzebna. Że nie będę mogła czuć się wyjątkowo. A jednak miałam gdzieś złudną nadzieję, że coś dla ciebie znaczę. Że choć odrobinę jestem ważna, że ci na mnie w jakiś sposób zależy. Zależy, prawda? Wierzę, że mimo wszystko nie jesteś aż tak bezduszny i nieczuły. Przecież umiesz się troszczyć. Dajesz mi niebywałą siłę, Tom. Wiesz o tym? Jesteś tego świadomy? To dzięki tobie jestem tutaj teraz. Dzięki tobie jestem odważna, nie boję się ryzyka. Dałeś mi świadomość że nie upadnę, że wiele mogę. Dałeś mi te wszystkie emocje, które ludzie tłamsili we mnie latami, wpajając mi moją niemoc i nieumiejętność w rządzeniu własnym światem. Dziękuję. Naprawdę. Nie mam domu, nie wiem co będzie jutro. Nie przejmuję się tym. Nauczyłam się tego od ciebie. To najlepszy prezent, jaki dane było mi otrzymać. I za to właśnie cię kocham, Kaulitz. Za to, że ponownie nauczyłeś mnie żyć. Nigdy Ci tego nie zapomnę. Mam u ciebie dług, muszę go spłacić. I właśnie teraz…

- Kochasz mnie?

Zapadła niezręczna cisza. Blondynka oparła się o ścianę, nie wierząc w to, co słyszy. Oczy Gitarzysty były przeogromne; źrenice zlały się z tęczówkami, tworząc dwa wielkie czarne spodki. Zdołała się na krótką chwilę uspokoić, by po chwili znów zacząć płakać.

- Tak, kocham. Kocham, mimo tego że wiele przez ciebie cierpiałam. Ale mimo wszystko nigdy nie dostałam takiej ilości miłości od nikogo, jak od ciebie. Wiem, że mnie nie kochasz, potrafię z tym żyć. Ale dawałeś mi tyle ciepła, zrozumienia, troski i uwagi, że nie trudno było się w tobie zakochać bez pamięci. Żyję ze świadomością, że takiego monstrum jak ja nie da się kochać. Ale nauczyłam się, że kocha się bez względu na to, czy ta druga osoba tego chce. Taka jest właśnie ta prawdziwa miłość. Ta, którą czuje się do końca życia. Bo taką miłością właśnie darzę ciebie. I mało mnie to interesuje, czy ci się to podoba, czy nie.

- Chcę, byś mnie kochała – wyznał cicho, podchodząc do roztrzęsionej Oliwii. Jej niebieskie oczy były wielkie i poczerwieniałe. – Bo bardzo mi na tobie zależy. I… kocham cię.*

Dziewczyna osunęła się po ścianie, zanosząc się krzykliwym płaczem. Echo słów Muzyka odbijało się od jej głowy z głośnością wystrzeliwanej w kosmos sondy przez NASA. Miała wrażenie, że jest naćpana, albo śpi.

- Nie mów tego, błagam. Nie – wyczkała, nie mogąc oddychać.

Kaulitz upadł obok niej na kolana i przycisnął do klatki jej głowę. Policzki dziewczyny były mokre i gorące od łez, których tak bardzo chciał uniknąć. Sam miał przemożną ochotę rozpłakać się jak małe dziecko. Identycznie jak kilka dni wcześniej. Ale musiał być silny. Dla niej.

- Kocham cię. Przyznałem się do tego przed Billem, a przed samym sobą nie umiałem. Dopóki ty sama się do tego nie przyznałaś. To dla mnie coś niesłychanie ważnego, by mieć cię blisko. Nie umiem funkcjonować bez twojej obecności. Odchodziłem od zmysłów, gdy milczałaś. Byłem bezsilny. Nie mogłem znaleźć sobie miejsca. Nie mogę pozwolić ci odejść, rozumiesz? Jesteś moim wszystkim. Nie umiałem kochać do tej pory. Moja pokaleczona dusza nie miała racji bytu dopóki nie spotkałem ciebie. Uwielbiam cię, za to jaka jesteś. Mimo to, uważam że jesteś śliczną dziewczyną. Wiem, wyprzesz się wszystkiego, ale nie oszalałem. Jesteś idealna. I wybacz, ale już nie pozbędziesz się mnie. Jesteś na mnie skazana do końca życia. Jesteśmy skuci łańcuchami, a ja wyrzuciłem kluczyk. Przepraszam, ale czekają cię lata męczarni, skarbie.**

- Nienawidzę cię, Kaulitz – wystękała, wycierając podpuchnięte policzki. Chwycił szybko i zdecydowanie jej twarz i pocałował dziarsko. Uwolniła się od niego, patrząc zdecydowanym wzrokiem. – Nie jesteśmy razem, zapomnij. O mnie trzeba się starać.

Bill wtargnął do pokoju niczym tornado. W wielkich platformach przyklejonych do adidasów zachwiał się lekko. Stał z zadziorną miną, mierząc prawie dwa i pół metra. Spoglądał kolejno na Oliwię i Toma.

- No, kto jest najlepszy na świecie? – zaszczebiotał, śmiejąc się w głos.

Żadne z nich nie odpowiedziało. Ich spojrzenia mówiło jedno – mieli u Wokalisty ogromny dług wdzięczności.

* - te słowa usłyszałam od mojego chłopaka, kiedy po raz pierwszy przyznał, że mnie kocha...

** - a te słowa słyszę średnio kilka razy dziennie. 

♥